Galery

1

Το πιο πιθανό είναι να συνεχίσουν να μας κυβερνούν συνασπισμοί, ιδιαίτερα αν οι εκλογές διεξαχθούν με τους παλιούς κανόνες και χωρίς ουσιαστικές αλλαγές του κοινωνικού συμβολαίου, βασισμένου κυρίως στο υπάρχον σύνταγμα, που αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους η χώρα να εξακολουθεί να βρίσκεται στο χάος.

Αλλού (στην ιστοσελίδα μου) έχω προσπαθήσει επανειλημμένως να εξηγήσω την ιδέα που προωθώ στη Βουλγαρία για Τρίτη Δημοκρατία. Η Πρώτη Δημοκρατία – η σοσιαλιστική –καλού κακού δεν υπάρχει πλέον. Η Δεύτερη Δημοκρατία – της μεταβατικής περιόδου – δεν μπορεί πια να λειτουργεί αποτελεσματικά, παράγει μόνο αγωνίες και αποτυχίες, έφερε τουλάχιστον κουτσά-στραβά τη Βουλγαρία στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Χρειαζόμαστε τώρα μια Τρίτη Δημοκρατία – της ευρωπαϊκής Βουλγαρίας. Και αυτό απαιτεί αναδιάρθρωση και εκσυγχρονισμό των βασικών εξουσιών και θεσμών. Διότι το παρόν Σύνταγμα περιέχει τεράστια ελαττώματα, ήταν κατάλληλο για το άθλημα άλμα εις μήκος, τώρα όμως το άθλημα στο οποίο πρέπει να συμμετάσχει η Βουλγαρία, για να γίνει ένα πλήρες και χρήσιμο μέλος της ΕΕ είναι άλλο – άλμα εις ύψος.

Το καλύτερο θα ήταν με την κοινή αποδοχή, ότι η Βουλγαρία δεν προοδεύει όχι μόνο επειδή όλοι οι κυβερνώντες είναι ανίκανοι ή απατεώνες, αλλά λόγω συστηματικών, διαρθρωτικών, θεμελιωδών αιτιών, να ακολουθήσει σύγκληση Συντακτικής Βουλής, ακόμη και μόνο για να καταργήσει τον θεσμό της Συντακτικής Βουλής στο Σύνταγμα.

Επειδή όμως αμφιβάλλω πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, υπάρχει και άλλος τρόπος επανεκκίνησης της πολιτείας και μετάβασης προς την Τρίτη Δημοκρατία.

Σε τελευταία ανάλυση, το αν κάτι είναι αντισυνταγματικό ή όχι καθορίζεται όχι στις πλατείες ή από την πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά από το Συνταγματικό Δικαστήριο. Δηλαδή, αν 6 συνταγματικοί δικαστές, δεδομένου ότι υπάρχει κοινή αποδοχή για το αναπόφευκτο των αλλαγών, δεν αντισταθούν στις αναπόφευκτες αλλαγές, οι αλλαγές αυτές δεν μπορεί να κηρυχθούν αντισυνταγματικές. Δηλαδή με 6 ψήφους μπορεί να πραγματοποιηθούν οι εθνικά υπεύθυνες πράξεις, και να σωθεί η Βουλγαρία, αφού οι δικαστές θα πουν ότι οι αλλαγές ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της βουλγαρικής κοινωνίας και στο πνεύμα των σκοπών της βουλγαρικής νομοθεσίας – δηλαδή να δημιουργηθεί ένα μοντέρνο, ευρωπαϊκό, δημοκρατικό κράτος. Πάντα οι νόμοι εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα και τις προτεραιότητες της κοινωνίας, και όχι το κράτος και η κοινωνία να είναι τυφλός και υπάκουος όμηρος των νόμων.

Έτσι στην αρχή της μεταβατικής περιόδου όλη η κοινωνία ανησυχούσε για το αν το Κίνημα Δικαιωμάτων και Ελευθεριών DPS της τουρκικής μειονότητας είναι συνταγματικό κόμμα, και κηρύχθηκε συνταγματικό όχι από τον λαό, όχι στις διαδηλώσεις και στο Κοινοβούλιο, αλλά επειδή στο Συνταγματικό Δικαστήριο δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν 7 ψήφους εναντίον της κήρυξης αυτής. Και 6 συνταγματικοί δικαστές έκαναν το DPS συνταγματικό κόμμα. Με όλες τις συνέπειες για τη χώρα μας – αρνητικές ή/και θετικές.

Νομίζετε ότι από τον χώρο της δεξιάς μπορεί να βγει κάποιο πολιτικό πρόσωπο το οποίο να ενώσει γύρω του ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας;

Αυτή τη στιγμή δεν βλέπω τέτοιο πρόσωπο, ίσως επειδή αυτή η δεξιά δεν είναι η απαραίτητη δεξιά και οι ανησυχίες της δεν προκαλούν μέσα μου καμιά αντίδραση.

Όχι όμως το ενωτικό δεξιό πρόσωπο θα γεννήσει το καινούργιο δεξιό σχέδιο, αλλά το καινούργιο δεξιό σχέδιο θα γεννήσει το ενωτικό δεξιό πρόσωπο.

Οι Βούλγαροι δεξιοί ψηφοφόροι δεν εκπροσωπούνται τώρα στη Βουλή. Όλα τα κόμματα στο Κοινοβούλιο αυτό είναι αριστερά ή αριστερά-εθνικιστικά.

Η Βουλγαρία χρειάζεται επειγόντως ένα καινούργιο δεξιό σχέδιο.

Για να δημιουργηθεί όμως καινούργιο δεξιό σχέδιο πρέπει να εκπληρωθούν τουλάχιστον 4 προϋποθέσεις:

Πρώτον, άρνηση – αποφασιστική, ριζική άρνηση των μέχρι τώρα δεξιών ηγετών, κατηγορηματική και χωρίς δικαίωμα επανεξέτασης απομάκρυνση των φυσιογνωμιών της μέχρι τώρα μεταβατικής περιόδου, που είχαν επιβλήθεί ως εμβλήματα της δεξιάς, όλοι τους πρέπει να απορριφθούν στις εκλογές κατηγορηματικά μια και καλή.

Δεύτερον, άρνηση των αιρετικών, υπερφιλελεύθερων, υπερανταγωνιστικών, υπερατομικιστικών δογμάτων.

Τρίτον, άρνηση της φονταμενταλιστικής, σχεδόν θρησκευτικής, ξέφρενης ρωσοφοβίας.

Τέταρτον, άρνηση της φανατικής, κοινωνικοπαθητικής και σχιζοφρενικής ρητορικής, η οποία περιέχει την παλαιωμένη εναλλακτική επιλογή «κομμουνισμός ή αντικομμουνισμός».

Αυτά σκέφτομαι σχετικά με το καινούργιο δεξιό σχέδιο. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι αν τα παλιά πρόσωπα της δεξιάς, τα παλιά αιρετικά δόγματα της δεξιάς, το παλιό φανατικό μίσος της ρωσοφοβίας και η παλιά αντικομμουνιστική ρητορική της δεξιάς συνεχίσουν να υπάρχουν, η καινούργια δεξιά θα παραμείνει η παλιά ξέφρενη δεξιά.

Και η Βουλγαρία θα εξακολουθήσει να ταλαντεύεται μεταξύ κυβερνήσεων ή κάποιου οργανωμένου κυκλώματος αστυνομικών, σωματοφυλάκων και μπάτσων, ή «ευέλικτων» συνασπισμών κομμάτων – το ένα αριστερών σοσιαλιστών με υπερπλούσιους ηγέτες, το άλλο αριστερών Βούλγαρων Τούρκων με υπερπλούσιους ηγέτες, και το τρίτο αριστερών δήθεν πατριωτών με υπερπλούσιους ηγέτες.

Και σε μια τέτοια Βουλγαρία όλο και λιγότερα από τα παιδιά μας θα ήθελαν να ζουν.