Galery

1

Η εκλογή του διευθυντή της DANS πράγματι αποτελεί ένα κυρίαρχο δικαίωμα της χώρας. Όμως εμείς είμαστε μέρος ενός κοινού συστήματος ασφάλειας. Και αυτό απαιτεί να συμμορφωθούμε με τους κανόνες και την κουλτούρα του, απαιτεί να δημιουργείται εμπιστοσύνη και να επιδεικνύεται σεβασμός στους εταίρους. Υπό την έννοια αυτή η τεράστια ανοησία με την εκλογή του Πέεβσκι αποτελεί μια έντονη πρόκληση που περιέχει στοιχεία αλαζονίας – προς τους εταίρους μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Παρ’ όλο που υπήρξα σύμβουλος του Προέδρου της Δημοκρατίας Γκεόργκι Παρβάνοφ στη διάρκεια της πρώτης θητείας του, δεν μου επέτρεψαν την πρόσβαση στην «κουζίνα» παρόμοιων διορισμών στελεχών, και για το λόγο αυτό δεν ξέρω πώς γίνονται οι διαβουλεύσεις προσλήψεων σε τέτοιες θέσεις. Τα άσχημα πράγματα είναι δύο – πρώτον, εμείς (εννοώ τους πολιτικούς) έχουμε συνηθίσει ως κράτος να θέλουμε την εξωτερική παρέμβαση στην κυρίαρχη επιλογή προσώπων σε υψηλόβαθμες θέσεις και επομένως υπάρχουν παρόμοιες προσδοκίες από τις ηγετικές χώρες του ΝΑΤΟ και την ΕΕ – να ζητήσουμε τη γνώμη τους. Αυτή η συμπεριφορά έλλειψης γνώμης της χώρας μας πρέπει να γιατρευτεί σιγά και προσεκτικά, χωρίς απότομες κινήσεις σε καμιά ακραία κατεύθυνση. Πρέπει όμως να γιατρευτεί, διότι έχουμε φτύσει εντελώς τα μούτρα μας, και συνέχεια δείχνουμε έλλειψη οποιουδήποτε αυτοσεβασμού. Το δεύτερο άσχημο πράγμα είναι ότι επίμονα αρνούμαστε να μάθουμε την σύγχρονη στρατηγική κουλτούρα πραγματικής συνεργασίας και σεβασμού προς τις άλλες χώρες του κοινού συστήματος ασφάλειας (εννοώ σεβασμό, και όχι συμπεριφορά υπηρέτη). Και για το λόγο αυτό είμαστε κουφοί και κάποτε τυφλοί, προωθώντας πρόσωπα τα οποία για τους εταίρους μας είναι απαράδεκτα από άποψης αρχών. Έτσι κάποτε θέλαμε να διορίσουμε στην θέση-κλειδί του συντονιστή των Υπηρεσιών Κατασκοπείας τον Μπρίγκο Ασπαρούχοφ, και η ΕΕ και το ΝΑΤΟ εξέφρασαν έντονα την αντίθεσή τους. Έτσι και τώρα ταπεινώσαμε τους εταίρους μας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, επειδή σκεφτήκαμε πως είναι δυνατό ένα τόσο παράδοξο, απεχθές και αποκρουστικό πρόσωπο να σταθεί επικεφαλής της DANS.

Γιατί η κυβέρνηση προχώρησε σε αυτή την κίνηση αυτοκτονίας; Δεν υπήρχε άλλος, ευκολότερος τρόπος να διοριστεί κάποιος στη συγκεκριμένη θέση, χωρίς να προκληθούν τόσο έντονες αντιδράσεις στην κοινωνία;

Όλες τις αιτίες για μια τέτοια απόλυτη ανοησία, για την Ανοησία της Μεταβατικής Περιόδου, δεν τις γνωρίζω, δεν τις χωράει ο νους μου, επειδή αυτή δεν είναι απλώς ανοησία, είναι μια τεράστια βλακεία.

Μερικές από τις αιτίες όμως πιθανότατα κρύβονται στην αλαζονία των πολιτικών,

-στο γεγονός ότι ο Στανίσεφ δεν γνωρίζει καθόλου τη Βουλγαρία και τη βουλγαρική κοινωνία (πάντα ζούσε μακριά από τους απλούς πολίτες, κοιτούσε τη χώρα πίσω από το κουρτινάκι του αυτοκινήτου του, παλιά της Chayka, αργότερα της Mercedes και της BMV),

-στην εξάρτηση των πολιτικών του Βουλγαρικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Κινήματος της τουρκικής μειονότητας από την ολιγαρχία και των εγκληματικών κυκλωμάτων,

-στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν μια άνεση στα ΜΜΕ μέσω της «αυτοκρατορίας» του Πέεβσκι και της μητέρας του Ιρένα Κράστεβα,

-στο γεγονός ότι είναι τυφλοί και δεν καταλαβαίνουν ότι υπάρχει πλέον μια παγκόσμια πανδαιμία διαδηλώσεων, οι χώρες «κολλάνε» η μία από την άλλη τα κύματα αγανάκτησης, και γίνεται πλέον όλο και πιο δύκολο όχι μόνο να πραγματοποιήσεις, αλλά και να σκεφτείς να πραγματοποιήσεις κάτι που αγγίζει τα άκρως ευαίσθητα νεύρα της κοινωνίας. Οι κοινωνίες είναι πλέον με το ένα πόδι στην πλατεία, έτοιμες να διαμαρτυρηθούν για κάθε πράγμα, για το οποίο αξίζει να διαμαρτύρεται κανείς.

Πώς νομίζετε ότι θα εξελιχθούν οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας; Υπάρχει πιθανότητα πτώσης της κυβέρνησης;

Εγώ προσπαθώ να αναλύω τις εξελίξεις, αλλά δεν είμαι προφήτης.

Για μένα είναι σημαντικό ότι ο Στανίσεφ ως πολιτικός έχει τελειώσει, αυτό που κάνει είναι σαν την υπολειμματική ηλεκτρική ενέργεια, λόγω της οποίας ένας βάτραχος στο εργαστήριο ακόμη κινεί τα ποδαράκια του, αλλά είναι πλέον νεκρός...

Δεν ξέρω πώς μπορεί να προωθήσει στην κοινωνία και το κόμμα του κάποια μη δημοφιλή μέτρα, πώς θα μιλήσει στη χώρα του με εξαντλημένο κύρος, χωρίς ηθική, χωρίς πολιτικό όνειδος, που απαιτεί να παραιτηθείς, όταν έχεις αποτύχει. Ο περίφημος Ευρωπαίος πολιτικός Στανίσεφ δεν έχει την ελάχιστη ηθική να υποβάλει την παραίτησή του, αυτό στο σύστημα αξιών του είναι πράξη των αφελών, ανόητων ανρθώπων, θεωρεί ειλικρινά ότι οι πονηροί παίκτες δεν παραιτούνται.

Πολύ αδύναμη είναι και η κυβέρνηση. Ο Ορεσάρσκι επέτρεψε τόσους χλευασμούς εκ μέρους των σοσιαλιστών, ώστε αυτή τη στιγμή είναι πιο αδύναμη φιγούρα ακόμη και από τον Λιούμπεν Μπέροφ (πρωθυπουργός της Βουλγαρίας 1992-1994), και πράγματι δεν ξέρω (διότι δεν είμαι πολιτικός) πώς μπορεί να σωθεί. Η ορθή λογική μου έχει διαγράψει πλέον τον Ορεσάρσκι, δεν ξέρω όμως πώς τα πάει με την ορθή λογική η κοινωνία μας.

Κρίμα, ο Στανίσεφ τίναξε στον αέρα τη Βουλγαρία χωρίς λόγο, με έναν απόλυτα αδέξιο τρόπο... Το τελευταίο πράγμα που τώρα είχε ανάγκη η χώρα ήταν η αστάθεια, οι κοινωνικές ταραχές, οι μαζικές διαφωνίες και η δραματική μείωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς.

Αν ακολουθήσουν πρόωρες εκλογές, υπάρχει η πιθανότητα να προκύψει καινούργιος κυβερνητικός συνασπισμός;