Galery

1

Η μεγάλη διαφορά είναι πως τότε έκανε πολύ κρύο. Ωστόσο και τότε όλα ήταν πολύ αυθόρμητα, πολλοί άνθρωποι είχαν βγει στους δρόμους. Και πάλι κάθε μέρα γινόταν κάτι – τότε υπήρχαν οδοφράγματα και διαδηλώναμε σε 24ωρη βάση. Και τώρα τα πράγματα πάνε προς την κάλυψη όλο και μεγαλύτερου μέρους του 24ωρου. Ξεκινήσαμε με απογευματινές διαδηλώσεις, ενώ τώρα υπάρχουν πρωινός καφές και μεσημεριανό τσάι έξω από τη Βουλή. Ο στόχος είναι οι βουλευτές να ξέρουν ότι έξω υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δε θα υποχωρήσουν.

Το 1997 την εξουσία είχαν αρπάξει πάλι κάτι δημαγωγοί κομμουνιστές, που έκαναν τους σοσιαλιστές, και έκαναν βλακείες. Και αν τώρα οι βλακείες είναι βλακείες από ηθική άποψη, τότε ήταν βλακείες από καθαρά οικονομική άποψη. Προκάλεσαν στη χώρα φοβερό υπερπληθωρισμό, το κράτος στην ουσία χρεοκόπησε και έκλεψαν τις αποταμιεύσεις του κόσμου. Τώρα οι κλοπές τους είναι πιο σοφιστικές, αλλά ο λαός το καταλαβαίνει και βγαίνει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί με τον ίδιο αυθόρμητο τρόπο.

Εγώ προσωπικά πάντα έπαιρνα μέρος σε όλες τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας μέχρι τώρα. Το 1989-1990 οι αιτίες ήταν άλλες, διαφορετικές. Νιώθαμε μεγάλο ενθουσιασμό, ότι κάτι συμβαίνει και η Βουλγαρία θα πάρει το δρόμο των κανονικών κρατών μια για πάντα. Άρα, η παράδοση σε μένα υπάρχει.

Όμως στις σημερινές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας συμμετέχουν πια τα παιδιά των ανθρώπων της ηλικίας μου. Αυτή τη φορά τα πράγματα αφορούν το δικό τους μέλλον και αυτοί θα αγωνιστούν και θα πάρουν πίσω το κράτος από τους επόμενους, ίδιους εκπροσώπους αυτού του κόκκινου κόμματος, που κάνει πάντα το ίδιο όταν έρθει στην εξουσία: την εποχή του Λουκάνοφ το κράτος χρεοκόπησε και έφεραν έτσι τα πράγματα, ώστε χωρίς να υπάρχει πόλεμος το ψωμί πωλούνταν με κουπόνια. Την εποχή του Βίντενοφ, το 1997, ήταν ο υπερπληθωρισμός, και τώρα είναι η σειρά αυτού του πολίτη της Ουκρανίας, του Σεργκέι Ντμίτριεβιτς Στανίσεφ και των συνεργατών του από το Κίνημα της τουρκικής μειονότητας DPS και του εθνικιστικού κόμματος Ataka.