Galery

1

«Αν συμβεί τίποτα... Ελάτε να με βρείτε!»

Στην πλατεία ήταν μαζεμένος πολύς κόσμος για την πρωινή λειτουργία. Στον ουρανό έλαμπε ο καθαρός πασχαλιάτικος ήλιος. Τα άσπρα φορέματα των μικρών κοριτσιών ανέμιζαν, φούσκωναν και κολλούσαν πάνω στα σκουρόχρωμα φουστάνια των γυναικών, που ήταν φτιαγμένα από πιο βαριά υφάσματα. Πιέτες, μπότες, σατέν κορδέλες στα καπέλα των αντρών. Ψηλά στον ουρανό πετούσε ένας χαρταετός με μακριά ουρά, τα πιτσιρίκια έτρεχαν πίσω από τον αρχηγό τους, που κρατούσε περήφανος το σπάγκο και τάχα αδιαφορούσε για το συγκεντρωμένο πλήθος και τη γιορτή. Ο άνεμος αντιβοούσε από τόση ευτυχία και ειρήνη, που σχεδόν μπορούσες να τις αγγίξεις _ σαν κι εκείνα τα τραγούδια που λένε τα παιδιά στο σπίτι τους όταν έρχονται επισκέπτες.

Ο Δαβίδ διέσχισε την πόλη σαν τρελός και με ορμή γυμνού σπαθιού. Βγήκε στο δρόμο, έστριψε προς τα περιβόλια και χάθηκε μες στον απέραντο γαλάζιο αφρό τους.

Το μωρό γεννήθηκε τη δεύτερη νύχτα. Η Σουρπίγκ βασανίστηκε πολύ. Οι φρικτοί πόνοι έρχονταν κατά κύματα. Ανυπόφοροι και πεινασμένοι. Καταπίνοντας σιγά σιγά και τα τελευταία απομεινάρια της δύναμης που η φύση δίνει μόνο στις γυναίκες. Η λογική της ισορροπούσε πάνω στην κόψη του βάσανου.

Τα σεντόνια, αλλαγμένα ήδη έντεκα φορές, μούλιαζαν στον ιδρώτα και στον πόνο. Από τα σπλάχνα της έβγαιναν μόνο λυγμοί. Mια φορά ακόμα. Κι άλλη μία. Ατέλειωτες στρατιές δαιμόνων περνούσαν μπροστά από τα μάτια της, που ήταν στραμμένα προς την κόλαση. Αχ, δεν υπάρχει Θεός! Το κρεβάτι ταρακουνήθηκε και πάλι. Για χιλιοστή φορά. Έτριξε... Τα κόκαλά της! Ύστερα όλα βούλιαξαν στη σιωπή.

Η γριά ήξερε πολλά, αλλά μπορούσε να κάνει πολύ λίγα, γιατί κάθε γυναίκα γεννάει το παιδί της μόνη της. Μερικές φορές, κι ενώ όλοι περιμένουν το θάνατο _ ανατριχιασμένοι, απελπισμένοι

_ έρχεται στον κόσμο ένας νέος άνθρωπος κλαίγοντας γοερά. Μεγαλώνει, βυζαίνει και κατουριέται πάνω του, γίνεται άντρας, γυναίκα, κακότυχος ή προύχοντας, παντρεύεται, δουλεύει. Κάποιες

άλλες φορές, από σώμα γερό, από σπίτι καλό και φαμίλια γνωστότατη, γεννιέται σακάτης ή φονιάς. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που η γέννα πραγματοποιείται μόνο και μόνο για να αφήσει το σημάδι του θανάτου πάνω στις ραφές της ζωής. Και τότε ο άνθρωπος έχει ζήσει, αλλά μόνο μέσα στη γαστέρα της μητέρας του και η έξοδός του στο φως της μέρας σημαίνει θάνατο. Όμως τίποτα δεν μπορεί να σβήσει τη γλυκιά ανάμνηση του ρίγους μέσα στη σκοτεινιά της μήτρας ούτε την πληγή της...