Στο τελευταίο φύλλο του το περιοδικό "Βούλγαροι στην Αυστρία" δημοσίευσε το άρθρο της διευθύντριας του GRReporter Μαρία Σπάσοβα. Το δημοσιεύουμε εδώ στα βουλγαρικά και στα γερμανικά.
Εάν αντί να ψάχνει για βοήθεια στο εξωτερικό, η κυβέρνηση του Γεώργιου Παπανδρέου κατέβαλλε τις ίδιες προσπάθειες για μεταρρυθμίσεις εντός της χώρας, η Ελλάδα θα είχε ήδη βγει από το βάλτο της οικονομικής κρίσης. Στοιχειώδης αλήθεια στην πολιτική θεωρία είναι πως οι επώδυνες μεταρρυθμίσεις πρέπει να πραγματοποιηθούν χωρίς αναβολές, επειδή βραχυπρόθεσμα έχουν αρνητικές επιπτώσεις, ενώ κάθε κόμμα θέλει να δει τους καρπούς τους πριν τη διεξαγωγή των επόμενων εκλογών. Στην Ελλάδα όμως και κυβερνώντες και κυβερνώμενοι δηλώνουν μια παράλογη απροθυμία να αλλάξουν τα δεδομένα που οδήγησαν στην παρούσα οικονομική κρίση. Το φαινόμενο είναι γνωστό στην κοινωνική ανθρωπολογία ως «ελληνική ανθεκτικότητα εναντίον των μεταρρυθμίσεων». Το βλέπουμε και σήμερα με την
ΑΡΝΗΣΗ ΝΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΜΗ ΚΕΡΔΟΦΟΡΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ,
να γίνουν περικοπές στον τεράστιο δημόσιο τομέα, να απελευθερωθεί η αγορά εργασίας. Το ξέρουμε όμως και από πριν – θυμηθείτε τις κοινωνικές κινητοποιήσεις εναντίον της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης ή τις διαμαρτυρίες των φοιτητών ενατίον της νομιμοποίησης των ιδιωτικών πανεπιστημίων από το πρόσφατο παρελθόν. Το φαινόμενο γεννιέται ακόμη στις αρχές της δεκαετίας του ’80 του 20ού αιώνα, όταν με τα γενναιόδωρα ευρωπαικά ταμεία και επιχορηγήσεις
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΠΕΣΕ ΣΕ ΜΙΑ ΑΤΟΜΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ
και ο καθένας προσπαθούσε να εξασφαλίσει μονάχα τη δική του στιγμιαία ευημερία. Και επειδή η ευημερία αυτή δεν είχε επιτευχθεί με δικό τους αίμα και ιδρώτα, οι Έλληνες νιώθουν ανασφάλεια πως κάποιος μπορεί εύκολα να τους την πάρει. Η ανασφάλεια στον εαυτό τους γέννησε τον νιχιλισμό και τον φόβο απέναντι στον κάθε είδους ανταγωνισμό – από τους ιδιωτικούς εργοδότες, από τον Πολωνό υδραυλικό, από τους απόφοιτους των μη κρατικών πανεπιστημίων. Το ελληνικό προπατορικό αμάρτημα λέγεται ανεξέλεγκτη χορήγηση ευρωπαικών χρημάτων στον απέραντο σάκο της σπατάλης. Η οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα έρχεται από τις τσέπες των Ευρωπαίων φορολογουμένων, από τις αποταμιεύσεις τους στις τράπεζες και τα συνταξιοδοτικά τους ταμεία. Οι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να ζητούν από τους πολιτικούς τους να ελέγχουν με ποιο τρόπο ακριβώς ξοδεύονται οι αποταμιεύσεις τους. Έτσι δε θα κάνουν κακό στην Ελλάδα, το αντίθετο – θα τη βοηθήσουν. Δεν είναι τυχαίο πως οι Αμερικανοί δεν δίνουν στον πεινασμένο ψάρι, αλλά δίχτυα και τον μαθαίνουν πώς να βγάζει ο ίδιος το ψωμί του με αυτά.
Wenn die Regierung von Giorgos Papandreou ihre Krä/e für innere Re-formen aufgewendet hätte, statt dafür, ihren Ein[uss nach außen geltend zu machen, wäre Griechenland aus dem Sumpf der Wirtscha/skrise schon wieder aufgetaucht. Die Binsenweisheit in der politischen 2eorie ist, dass die heiklen Reformen unverzüglich durchgeführt werden sollten, weil sie in einem kurzfristigen Plan einen negativen E1ekt haben, und jede Partei ihre Früchte vor den nächsten Wahlen sehen möchte. In Griechenland zeigen jedoch Regierende und Regierte einen erstaunlichen Widerwillen, die Zu-stände zu ändern, die zur gegenwärtigen Krise geführt haben.Dieses Phänomen ist in der Sozialanthropologie als „griechische Wider-standsfähigkeit gegen Reformen“ bekannt. Man beobachtet das heute durch
DIE WEIGERUNG, VERLUSTREICHE STAATLICHE UNTERNEHMEN ZU PRIVATISIEREN
den aufgeblähten ö1entlichen Sektor zu verringern und den Arbeitsmarkt zu liberalisieren. Das ist aber schon länger bekannt – man muss nur an die sozialen Proteste gegen die Rentenreform oder an die Studentenaufstände gegen die Legalisierung von privaten Universitäten aus der jüngsten Vergan-genheit denken.Das Phänomen keimte schon in den 80er Jahren des 20. Jahrhunderts, als die griechische Gesellscha/ wegen des großzügigen europäischen Fonds und der europäischen Zuschüsse in einen individualistischen Rausch verQel.
IN EINEN INDIVIDUALISTISCHEN RAUSCH VERFIEL
Und jeder kümmerte sich nur um seinen eigenen momentanen Wohlstand. Und da diese Prosperität ohne eigene Bemühungen erreicht wurde, fühlen sich die Griechen jetzt unsicher, ob diese ihnen etwa ebenso leicht wieder weggenommen werden könnte. Die eigene Unsicherheit erzeugt den Nihi-lismus und die Angst vor Konkurrenz jeglicher Art – vor den privaten Ar-beitgebern, vor dem „polnischen Installateur“, vor den Absolventen privater Universitäten.Die griechische Erbsünde besteht im unkontrollierten Ausschütten europä-ischer Gelder in eine bodenloses Fass der Vergeudung. Die Qnanzielle Hilfe für Athen kommt aus den Taschen der europäischen Steuerzahler, aus ih-ren Ersparnissen in den Banken und aus ihrer Rentenvorsorge. Die Bürger könnten mit voller Berechtigung bei den Politikern darauf Ein[uss nehmen, wie ihre Ersparnisse ausgegeben werden. Damit schaden sie Griechenland nicht, sondern sie helfen dem Land.Es ist nicht zufällig, dass die Amerikaner dem Hungrigen keinen Fisch ge-ben, sondern ein Fischernetz und sie bringen ihm bei, wie er sich selbst da-mit ernähren kann.