Galery

1

     Μπήκε σε πειρασμό να πουλήσει τις απρόσμενες, τις καλύτερες, στιγμές της μαζί του, αντί να τις αφήσει για τον εαυτό της. Ήταν αφελής.

     Μια βραδιά την ξάφνιασε πάνω στον υπολογιστή. Του τα ομολόγησε όλα.

    Αυτός δεν αντέδρασε. Απλά εισήγαγε το πρόγραμμα για τις αρκούδες. Έτσι είτ’ αλλιώς, λόγω της μη σωστής εγκατάστασή τους, πρέπει να εξολοθρευτούν. Η Μαίρη είναι περήφανη που οι αρκούδες της πέφτουν σαν ώριμα φρούτα. Αυτός πάλι βαριεστημένος και ευχαριστημένος από τα καλά κυνηγητικά τέλη. Αυτή πληρώνει ευχαρίστως, χωρίς να το σκεφτεί. Στα φιλμ φαίνεται αυτάρεσκη κι απαστράπτουσα. Κάθε θάνατος αρκούδας έχει το ντοκουμέντο του στο αρχείο της.

     Άθελά της τον πρόδωσε πρώτη. Της το ανταπέδωσε όπως μπόρεσε. Το πάθος τους έγινε πιο δυνατό. Η Μαίρη είναι αχόρταγη. Αυτός αντέχει αρκετά. Αν κι έχει βαρεθεί το κυνήγι με τις καταδικασμένες αρκούδες, όπως και το απελευθερωμένο σεξ με τη Μαίρη.

     Και σ’ αυτό του δείχνει πως ξέρει περισσότερα. Έχει να μάθει από αυτήν αρκετά. Ο Χάντερ δεν ενοχλείται. Προσπαθεί.

    Αυτή είναι κοσμοπολίτης, αυτός – επαρχιώτης. Θα μπορούσαν να υπάρξουν σαν ζευγάρι έξω απ’ το εκτροφείο;

    Ο κρυφός ανταγωνισμός τους η συνεχή πρόκληση τους κάνει απόλυτους κι αχαλίνωτους. Την ίδια ώρα αφοσιωμένους, ενεργούς, ζωηρούς.

    Αισθανόντουσαν αθάνατοι.

    Ειδικά στις μέρες που σκοτώνανε ψύχραιμα κι εύστοχα.

    Η δύναμή τους ήταν άφταστη, αδιαφιλονίκητη.

    Ποιος  θα μπορούσε να τους ξεφύγει;

     - Μαίρη, Μαίρη… την χαϊδεύει το πρωί ο Χάντερ. - Από πού βρέθηκες;

     - Κι εσύ; του χαμογελάει με τα λακκάκια στα μελαχρινά της μάγουλα. Τον δαγκώνει στον ώμο. Μουγκρίζει. Αυτός δεν κουνιέται. Αυτή θέλει ο άντρας να βογκήξει. Αποτυπώνει τα δόντια της. Μέχρι αίμα. Θα τον καταβροχθίσει, θα τον φάει. Το ανθρώπινο αίμα την διεγείρει.

    Η Μαίρη δεν ξέρει τι θα πει να είσαι πολιτισμένος; Αυτή δεν γνωρίζει τον κόσμο; Φέρνει στο υποσυνείδητό της το άγριο. Η άλλη Μαίρη που θέλει να ζήσει την δικιά της ζωή κι όχι το θέατρο του καθωσπρεπισμού. Που στην πολιτισμένη της  συνείδηση, έχουν βουλιάξει τόμοι ιστορικές συνεισφορές, συγγραφείς, σχολές , εποχές, χώρες.

    Η Μαίρη έχει μπουχτίσει από γνώσεις και πολιτισμό. Την καταπλακώνουν. Η στενή ειδίκευσή της είναι η Αναγέννηση. Βλέπει πώς να ξεφύγει. Ο Χάντερ είναι ο σωτήρας της. Αυτή η σκυλίτσα του.

     Ο κόσμος αγριεύει και τρελαίνεται. Αυτή ακολουθεί το γυναικείο ένστικτό της. Ετοιμάζεται για τον προσεχή τρόμο. Ακούει το βουητό του ολέθρου που πλησιάζει.

    Η Μαίρη επιλέγει το ρόλο του κυνηγού.   

    Η αιώνια ερώτηση για τον Κάιν και τον Άβελ. Να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς.

     Μια ζωή υπήρξε πλιάτσικο της συμβατικότητας;

     Ο άνθρωπος της Ανατολής ξέρει: το πιο επικίνδυνο  είναι εκείνο που δεν ξέρεις πως έρχεται. Τουλάχιστο έτσι είναι στο εκτροφείο.

     Τα πλάσματα γύρω απ’ τη Μαίρη έχουν μαντέψει τι είναι ωφέλιμο και πώς να το αποκτήσεις. Δεν θυμούνται ποιος πληρώνει τη γη για να περιστρέφεται. Ποια είναι η ταρίφα για τις τζάμπα βόλτες  σε κάμποσες τροχιές ταυτοχρόνως;

       Η Μαίρη αισθάνεται επαρχιώτισσα. Ο Χάντερ της φαίνεται οικουμενικός. Ο κυνηγός θέτει ερωτήματα. Και οι δυο τους δεν έχουν τις απαντήσεις. Τα ερωτήματα όμως υπάρχουν. Αυτό, έχει για κείνη σημασία.

     Όταν τον είχε αγκαλιάσει  η αρκούδα η Μαίρη  είχε παγώσει από φόβο και θαυμασμό. Δεν φανταζότανε πως είναι δυνατόν τέτοιο πράγμα, μέχρι τη στιγμή που το βίωσε.

     Ο Χάντερ της υπέδειξε. Ο ανταγωνισμός τους θα εξαλειφθεί αν αυτή ξεπεράσει τα όρια της διάστασης.

     Αν ο φόβος της πέσει σαν σκουλαρίκι. Κι αυτή γίνει τέτοια, που δεν θυμόταν ποτέ να ήταν.

      Όταν αυτός ήταν άρρωστος, αυτή έκανε βόλτες κάτω απ’ τους αιωνόβιους δρυς.

     Κάθονταν για πολύ ώρα ακουμπώντας στους κορμούς. Η Μαίρη κυνηγάει το μυρμήγκι του δάσους πάνω στο φαρδύ του χέρι. Το μυρμήγκι περιφέρεται ανάμεσα στις τρίχες.

     Ο κυνηγός είναι σαν οπτασία μπροστά στα μάτια της: όμορφος, σβέλτος, γενναιόψυχος, ατάραχος. Συνειδητά δεν ενδιαφέρεται για το ιστορικό του. Της αρκεί  να τον έχει, όπως τον ξέρει. Γνωρίζει πόσο ανώφελό είναι να τακτοποιείς ξανά το παρελθόν. Αυτό το φορτίο είναι μεγαλύτερο απ’ το φορτίο του μέλλοντος. Γι αυτό οι άνθρωποι επιλέγουν το μέλλον, σκέφτεται η Μαίρη.

     Πλάι του αισθάνεται σαν παιδί. Φόρεσε ξαφνικά τα παλιά της ρούχα και συνήθειες. Έγινε πολύπλοκη, μπερδεμένη, συμφεροντολόγα, δειλή. Αισθάνεται μόνη. Αισθάνεται ένοχη.

      Θα έχει νόημα ο κόσμος αν φύγει ο Χάντερ;

      Η οργή της μεταφέρεται στην αρκούδα. Η Μαίρη αγριεύει. Για την καραμπίνα της που έπεσε έγιναν όλα.

    Η Μαίρη θέλησε να είναι αγρίμι. Το πιο αιμοβόρο στο δάσος! Το πιο ανελέητο!

      Γυμνοί άνθρωποι πατάνε στις αυλακιές. Αργά το βράδυ, οργώνουν χωράφι. Διώχνουν το κακό, όπως τους παλιούς καιρούς. Προσεύχονται για τη γη του Χάντερ.

     Στο ζυγό είναι η Σιωπηλή, ο Μομόγερος, η Αναστενάρισσα. Ο Στρατηγός οδηγεί τ’ αλέτρι.  Φωνάζει σιγανά. Κοιτάει γύρω του. Κάτω απ το φεγγάρι πετάνε οι σκιές των μπούφων.