Galery

1

     Προαισθανόταν την επιτυχία. Το έπαθλο ήταν πολύτιμο. Το κρέας από την αρκουδίσια  παλάμη στην θράκα θεωρείται λιχουδιά.

     Από το άκρο της εξερράγη φωτιά. Η αστραπή τον απώθησε. Το όπλο έπεσε από το δικό του χέρι πριν τραβήξει τη σκανδάλη. Τον προλάβανε μοιραία και παρά τρίχα. Ο ώμος του μούδιαζε. Έχανε την ισορροπία του. Κρεμόταν στο σκοινί.

     Δεν αντιλήφθηκε τι συνέβη. Αυτός είχε ρίξει ή του έριξαν; Εξερράγη το όπλο στο χέρι του; Μα ήταν δυνατόν αρκούδα – σκοπευτής;

     Η πηγή βυθίστηκε στο σκοτάδι. Τα κιάλια πέσανε. Ο Κέμπο φοβήθηκε το σκότος, όπως τότε, στα παιδικά του χρόνια. Τότε κρυβότανε κάτω απ’ το κρεβάτι κι έτρωγε τα νύχια του.

     Ο Χάντερ τράβηξε το φερμουάρ. Έβγαλε από πάνω του την προβιά. Χαιρότανε που είχε μείνει ζωντανός. Είχε ώμος πετύχει το στόχο; Το αισθανότανε  πως ναι. Ένας κυνηγός με καλή ακοή, πιάνει τον ήχο από το ξέσκισμα της σάρκας. Αν η βολή πάει στον αέρα ή αν βρει δέντρο δεν θα ακουστεί εκείνο το αμβλύ χτύπημά.

     Κρέμασε την προβιά – τρόπαιο σε ένα κλωνάρι. Θα την έπαιρνε στο γυρισμό. Έψάχνε τον Κέμπο. Σκοτωμένος ή τραυματίας ήταν υποχρεωμένος να τον βρει. Ακολούθησε την ακτίνα. Όταν έφευγε, η Αναστενάρισσα έβαλε την παλάμη της στο μέτωπό του:

     - Γύρνα ζωντανός!

     «Θα σε περιμένω.» λέγανε τα μάτια της.

     Πόσες προπονήσεις έκανε στο ρέμα αναβιώνοντας τον τουφεκισμό του. Τον έλκυε το αδυσώπητο. Η ανεξήγητη κι αβάσταχτη  επιθυμία να γίνει στόχος. Να μην υπάρχει καμία άλλη διέξοδος ή σωτηρία εκτός από αυτή.

     Το αίμα του τρελάθηκε. Ήθελε εκδίκηση. Ήθελε δικαίωση για όλα τα σκοτωμένα ζώα. Και για τον Μιχάλ τον Λευκό.

     Το σκοινί κρεμόταν. Ματωμένο και κομμένο. Βιαζότανε. Τον κυνηγούσε ο πανικός. Βρήκε κι άλλο αίμα στη φλούδα του δέντρου, στα χόρτα. Έψαχνε με τον προβολέα.

     - Ξέφυγε. είπε  στον εαυτό του ο Χάντερ. - Είναι όμως σημαδεμένος. Δεν θα φτάσει μακριά.

     Τα ξημερώματα επέστρεψε με το σκύλο. Βρήκε τα κιάλια και το αυτοσχέδιο όπλο.

     Ήταν χλωμός και κουρασμένος. Η Νία η Αναστενάρισσα ψιθύριζε:

     - Είναι ζωντανός.

     Ο Χάντερ της έγνεψε. Ήξερε πια  που να τον ψάξει. Αν κατάφερνε να συρθεί ως εκεί. Πως δεν το είχε σκεφτεί  νωρίτερα; Πως;

      Ο Μιχάλ ο Λευκός κοίταζε κότες. Μένανε κλεισμένες στο κοτέτσι. Σαν επιβράβευση παίρνανε μια χούφτα καλαμπόκι. Όταν ο Λευκός εξαφανίστηκε, χάθηκαν και οι κότες. Ο Μομόγερος κι ο Στρατηγός πιάσανε το τελευταίο κοτόπουλο. Το βράσανε σούπα. Μοσχοβολούσε από μακριά. Δεν υπάρχουν τέτοιες ράτσες στα σούπερ μάρκετ. Ποιος θα τα αφήσει να βόσκουν ελεύθερα. Τα πλαστικά κοτόπουλα  έχουν ψεύτικους ουρανούς. ------------------------------------------------

     Ο Μομόγερος και ο Στρατηγός πέρναγαν έξω απ’ το σχολείο.

     «Ο στρατός μου είναι προδομένος!» τσίριζε ο Στρατηγός.

     «Οι επιχειρήσεις μου είναι χρεοκοπημένες!» κακάριζε ο Μομόγερος.

     Τα καΐκια του Μομόγερου περιοδικά βουλιάζουν. Πάνω του στηρίζεται η οικονομία – τα χημικά εργοστάσια, τα εργοστάσια όπλων, ατελείωτα αμπέλια, ερημωμένα χωράφια. Πέφτει και πεθαίνει. Ο προδομένος Στρατηγός τον κλοτσάει οργισμένα. Ο Μομόγερος ανασταίνεται με χαμόγελο από κολοκυθόσπορο.

     «Μήπως ήτανε αρκούδα;» γουρλώνει τα μάτια του ο Μομόγερος.

     «Ούρλιαξε η Μοίρα.» συμπεραίνει ο Στρατηγός.

     Αν η γιατρός Λίνα κρυφάκουγε την συνομιλία τους άραγε θα σημείωνε πρόοδο για τους ασθενείς της;

     «Πως σε λένε;» ρωτάει αυστηρά ο Στρατηγός.

     Ο Μομόγερος ξαφνιάζεται. Έχει ξεχάσει ποιος είναι. Και τώρα; Το κεφάλι του έχει αδειάσει. Όλο κι έπρεπε κάποιος να είναι. Αύξων αριθμός  σε κάποιου το κατάλογο. Όνομα περιτριγυρισμένο με άλλα ονόματα. Τα οποία  δεν του είναι αδιάφορα. Για τα οποία κι αυτός σημαίνει κάτι.

     Τα καΐκια του Μομόγερου και πάλι βουλιάζουν. Η μεγαλύτερη καταστροφή εν καιρώ ειρήνης. Όλα διαλύονται θορυβωδώς. Την τελευταία στιγμή ο Μομόγερος βρίσκει την αυτοκυριαρχία του. Μειδιάει.

    «Μη με ρωτάς ποιος είμαι, μα να μου πεις εσύ που μένω;»

     Βάζει τον Στρατηγό ματ. Δεν γνωρίζει την οδό και τον αριθμό. Δεν έχει ακούσει το όνομα του χωριού.

     «Ο στρατός μου είναι προδομένος! Δεν υπάρχουμε στους τοπογραφικούς χάρτες.»

     Η αρκούδα βρυχιέται  κουρασμένα πίσω απ’ τους περίεργους αυτούς ανθρώπους. Χειρονομούν ζωντανά στην κεντρική οδό κουβαλώντας τον κόσμο στις πλάτες τους.

      Έρχεται το δειλινό. Η Σιωπηλή σηκώνεται απότομα.  Ξαφνιάζεται από κάτι βαθιά καρφωμένο μέσα της. Που της θυμίζει για τον εαυτό του. Το δειλινό έχει ξεκλείδωσε αυτό το κάτι. Ο οριστικός απόηχος μιας άλλης μέρας.

     Είναι μόνη της στο χείλος του γκρεμού. Από κει και πέρα είναι ο κόσμος που σαν ζωντανός δεν μπορείς να αποκτήσεις. Γιατί να την φοβίζει η γραμμή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.

     Ονειρεύεται να είναι πέτρα στη ράχη του ορίζοντα. Που φωτίζεται και την ξεχνάνε. Ατάραχη. Υπομονητική. Πέτρινη.

     Ο κόσμος έξω της σβήνει. Βυθίζεται στο σκοτάδι. Πλάκες πιέζουν τη γλώσσα, τα στήθη, τα χέρια, τα πόδια της. Ξαπλώνει με ανοιχτά τα μάτια. Όλα τα αισθάνεται και τα καταλαβαίνει. Δεν έχει δύναμη να κουνηθεί.