Galery

1

Η μεγάλη διαφορά μεταξύ της βουλγαρικής και της ελληνικής πραγματικότητας είναι ότι στη Βουλγαρία οι φορολογικοί συντελεστές για τις εταιρείες και τα φυσικά πρόσωπα είναι πολύ χαμηλοί. Υπό αυτές τις ευνοϊκές για την επιχειρηματική δραστηριότητα συνθήκες δεν υπάρχει δυνατότητα για φορολογική ασυνέπεια και ο έλεγχος είναι ικανοποιητικός. Οι χαμηλοί φόροι είναι σημαντικοί για την οικονομική ανάπτυξη και βοηθούν τους πολίτες να είναι δημιουργικοί και παραγωγικοί. Αφού εξασφαλίζει αυτή τη δυνατότητα, το κράτος έχει κάθε δικαίωμα να ελέγχει αυστηρά τους πολίτες και να επιμένει στο “πόθεν έσχες” στην οικονομία.

Στην Ελλάδα όμως έχουμε μια υπερβολική φόρτωση των φορολογουμένων με εξαιρετικά βαριούς φόρους, τέλη και έμμεσους φόρους, που μπορεί να φτάσουν το 70% των κερδών των επιχειρήσεων και το 60% των εισοδημάτων των φυσικών προσώπων, άμεσα ή έμμεσα. Οι φόροι αυτοί και η αμφίβολη εφαρμογή τους στο δημόσιο τομέα ανάγκασε τους πολίτες να αρχίσουν να ψάχνουν σωτηρία στην παραοικονομία. Έχει αποδειχθεί πως η παραοικονομία αναπτύσεται με τους πιο γρήγορους ρυθμούς στις χώρες με υψηλούς φόρους. Στην πραγματικότητα, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να αγοράσουν ένα ακίνητο, αρνούνται να πληρώνουν τους φόρους τους, διότι στην αντίθετη περίπτωση το κράτος θα τους επιβάλει φόρο ύψους 60%-70%.

Η παραοικονομία δεν είναι πάντα κάτι κακό, και είναι σημαντική για μια χώρα, όταν οι συνθήκες είναι τέτοιες όπως είναι στην Ελλάδα. Το κακό είναι όταν το κράτος σού δίνει τόσα πολλά προνόμια κι όμως ο φορολογούμενος πάλι δεν είναι συνεπής, όπως είναι στη Βουλγαρία. Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη δεν υπάρχει χαμηλότερος εταιρικός φόρος από εκείνο της Βουλγαρίας. Στην ουσία, αν κάνουμε μια σύγκριση του οικονομικού μοντέλου στις δύο χώρες, θα καταλάβουμε γιατί η Ελλάδα χρειάζεται να απαλλαγεί από τον έλεγχο των χρημάτων για την αγορά πρώτης κατοικίας, και γιατί στη Βουλγαρία ένα τέτοιο μέτρο δεν είναι απαραίτητο.

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή μιλάνε για ελεγχόμενη πτώχευση (selective default) και όπως φαίνεται η χώρα δε θα την αποφύγει. Ποια είναι η γνώμη σας σχετικά με το θέμα αυτό και πώς νομίζετε ότι θα επηρεάσει τους πολίτες και τις επιχειρήσεις στη χώρα;

Η ελεγχόμενη πτώχευση για την οποία μιλάνε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν είναι η πτώχευση την οποία έζησε η Βουλγαρία το 1997. Τότε τα πάντα κατέρρευσαν ξαφνικά – σχεδόν όλος ο δημόσιος τομέας, οι τράπεζες, εκατοντάδες επιχειρήσεις, οι άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, με λίγα λόγια ήταν μια εθνική καταστροφή. Η ελεγχόμενη πτώχευση στην περίπτωση της Ελλάδας είναι μια διαδικασία στην οποία με την βοήθεια των ευρωπαϊκών θεσμών και τραπεζών θα μειωθεί το χρέος της Ελλάδας. Μέχρι το τέλος του έτους το χρέος θα φτάσει τα 360 δισ. ευρώ, που είναι ένα ποσό αδύνατο προς εξόφληση. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει περίπτωση ούτε 1 στα 1000 το χρέος αυτό να γίνει διαχειρίσιμο. Η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση, η παραγωγή συρρικνώνεται, ενώ οι οφειλές μεγαλώνουν. Τα έσοδα που μπαίνυον στον προϋπολογισμό από τους φόρους είναι πολύ λίγα για να μπορέσει να εξυπηρετηθεί το χρέος, ακόμη κι αν μειωθεί το έλλειμμα.

Όπως έχω πει και πριν, η σωστή κατεύθυνση για την Ελλάδα είναι η ελεγχόμενη πτώχευση, με το χρέος να μειωθεί κατά 2/3 του σημερινού του ύψους ή κατά 70%. Αυτό σημαίνει από τα 360 δισ. ευρώ, να μειωθεί στα 120-150 δισ. ευρώ. Βέβαια, πρέπει να είμαστε έτοιμοι πώς ύστερα από μια τέτοια ενέργεια θα περάσουν δεκαετίες πριν επιστρέψει ξανά η Ελλάδα στην ελεύθερη δανειοδότηση στις κεφαλαιακές αγορές. Χρειάζεται χρόνος μέχρι να βεβαιωθούν και πάλι οι επενδυτές ότι η οικονομία αυτή είναι σταθερή και παρουσιάζει σωστούς αριθμούς, στατιστικά στοιχεία και διευθύνεται με τον σωστό τρόπο. Θα περάσουν τουλάχιστον 10 χρόνια για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη αυτή, η Ελλάδα όμως θα απαλλαγεί από τα τεράστια επιτόκια του εξωτερικού χρέους που έχει συσσωρευτεί. Το βήμα αυτό θα επηρεάσει με έναν πολύ καλό τρόπο τον ιδιωτικό τομέα, επειδή θα γίνει με συμφωνία, και όχι χαοτικά.

Ακόμη και αν διαγραφεί το χρέος της Ελλάδας όμως παραμένει το υψηλό έλλειμμα του προϋπολογισμού. Αυτή τη στιγμή στη χώρα λείπουν περίπου 10 δισ. ευρώ κάθε χρόνο για να μπορούν τα έσοδα να καλύψουν τα έξοδα. Πώς θα διορθωθεί η δυσαναλογία αυτή;

Το χρέος θα μειωθεί, πράγμα που θα δώσει τη δυνατότητα να μειωθούν και οι φόροι στη χώρα. Είναι λογικό υπό αυτές τις συνθήκες να μειωθεί ο εταιρικός φόρος και ο φόρος των φυσικών προσώπων, επειδή αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να προωθηθεί η οικονομική ανάπτυξη. Για το λόγο αυτό πιστεύω πως η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για την επιβολή ενός επίπεδου φόρου ύψους 15% είναι εξαιρετικής σημασίας και μαζί με την “ελάφρυνση” μέρους του εξωτερικού χρέους θα είναι η σωτηρία για την ελληνική οικονομία. Επιπλέον, το “κούρεμα” αυτό σε ελάχιστο βαθμό θα είναι για λογαριασμό κάποιων τραπεζών, επειδή το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ομολόγων είναι στην κατοχή είτε ευρωπαϊκών κρατών είτε κυρίως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Εάν στην Ελλάδα είχαμε ακόμη την δραχμή, θα μιλούσαμε για υποτίμηση, επειδή όμως χρησιμοποιούμε το κοινό νόμισμα του ευρώ χρειάζεται ο συντονισμός της ελεγχόμενης πτώχευσης. Εν πάση περιπτώσει όμως, το άλλο πράγμα που πρέπει να γίνει οπωσδήποτε, είναι να μειωθούν τα έξοδα στην κρατική διοίκηση και τις δημόσιες επιχειρήσεις. Είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για το τεράστιο εξωτερικό χρέος.

Νομίζετε ότι το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης θα έχει επιτυχία και θα καταφέρει να συγκεντρώσει 50 δισ. ευρώ μέχρι το 2015;