Galery

2

1

- Το πρόβλημα του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος πρέπει να το δει κανένας κατά ομάδες ασφαλισμένων. Υπάρχουν ασφαλιστικά ταμεία, ας πούμε το ταμείο των ναυτικών, όπως ξέρετε η Ελλάδα έχει έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους στον κόσμο. Το ταμείο των ναυτικών, το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο, ήταν ένα από τα υγιέστερα ασφαλιστικά ταμεία στην Ελλάδα, γιατί τόσο οι Έλληνες ναυτικοί, όσο και οι εφοπλιστές, έδιναν τις εισφορές τους και οι εισφορές τους ετοποθετούντο σε επεδύσεις και γεννούσαν πλεονάσματα και δεν υπήρχε ποτέ πρόβλημα. Το πρόβλημα στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο άρχισε από τη δεκαετία του ’80, όπου οι κυβερνήσεις άρχισαν να συνταξιοδοτούν μέσα από το ΝΑΤ, αλλά το έκαναν και σε άλλα ταμεία, ανθρώπους οι οποίοι δεν εισέφεραν, δεν είχαν δώσει ποτέ στη ζωή τους οποιαδήποτε εισφορά στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο ή στο Ταμείο των Αγροτών ή στο οποιοδήποτε. Πώς είναι δυνατόν να αυξάνεις τους συνταξιούχους, χωρίς οι συνταξιούχοι να συνεισφέρουν τίποτε σε όλη τη διάρκεια της εργασιακής τους ζωής, να συνεισφέρουν κάποια συνδρομή; Επομένως, το πρόβλημα γεννήθηκε διότι αυτοί που έδιναν τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία και περίμεναν στο τέλος της εργασιακής τους ζωής να πάρουν μια σύνταξη, είδαν στο δρόμο, ότι αυτές οι εισφορές τους έγιναν συντάξεις για ανθρώπους οι οποίοι δεν συνεισέφεραν. Γι’ αυτό όταν μοιράζεις ένα καρβέλι ψωμί, το μοιράζεις σε πολλούς, αναγκαστικά δίνεις σε όλους λίγο, έτσι δεν είναι; Εάν δεν είχαν γίνει αυτές οι κακές πολιτικές επιλογές του ’80, του ’90 και μέχρι σήμερα, πολλά ταμεία δε θα βρίσκονταν στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα. Απλούστατα, οι κυβερνήσεις, οι ελληνικές κυβερνήσεις, και πολλές άλλες κυβερνήσεις στον κόσμο, έχουν ακολουθήσει μια κακή ασφαλιστική πολιτική, διότι σκεπτόντουσαν με το πολιτικό τους μυαλό, και όχι με το οικονομικό τους μυαλό. Οι συντάξεις έπρεπε να κατευθυνθούν σε εκείνους που είχαν τις εισφορές. Δεν μπορείς να έχεις σύνταξη χωρίς να εισφέρεις σε όλη σου την εργασιακή ζωή. Πρέπει να εισφέρεις, να τοποθετηθούν οι εισφορές σου σε επενδύσεις, οι επενδύσεις να πολλαπλασιαστούν, για να μπορείς να πάρεις μια καλύτερη σύνταξη. Αν λοιπόν, ήταν λίγοι αυτοί που συνεισέφεραν στο ασφαλιστικό σύστημα, και πολλοί αυτοί που έχουν τις συντάξεις, και εκεί είναι το πρόβλημα. Επομένως, ήρθε το κράτος και είπε: «ΟΚ, αντιλαμβάνομαι ότι κάναμε μια πολύ κακή πολιτική τα τελευταία 30 χρόνια, επειδή λοιπόν κάναμε αυτή την κακή πολιτική, θα αρχίσουμε από τον κρατικό προϋπολογισμό να δίνουμε κάποιες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία». Αλλά αυτές οι εισφορές, βέβαια, δεν είναι επαρκείς. Με αποτέλεσμα να υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο πρόβλημα με το ασφαλιστικό, το οποίο δεν είναι μόνο πρόβλημα ελληνικό, όλα τα ασφαλιστικά ταμεία, και το γαλλικό ασφαλιστικό ταμείο έχει πρόβλημα, γιατί δεν είναι ασφαλιστικά ταμεία τα οποία δουλεύουν με βάση την αρχή της ανταποδοτικότητος. Δηλαδή περισσότερο συνεισφέρεις, περισσότερο παίρνεις. Δουλεύανε με την παλαιότερη… είναι διανεμητικά συστήματα ασφαλιστικά, δηλαδή περιμένεις τις μελλοντικές γενεές να μπουν στην αγορά εργασίας, ώστε με τις εισφορές τους στην ασφάλιση να μπορούν να πληρωθούν οι μελλοντικές συμβάσεις. Αυτό το σύστημα, επειδή οι ηλικίες του πληθυσμού…έχει αλλάξει η ηλικιακή δομή του πληθυσμού, δεν είναι πλέον διατηρήσιμο αυτό το σύστημα. Γι’ αυτό και τώρα, όπως έχετε καταλάβει, πηγαίνουμε σε ένα μικτό σύστημα, το οποίο θα είναι, θα έχει μια προνοιακή σύνταξη, και μια ανταποδοτική σύνταξη. Οπότε ελπίζουμε ότι σε δέκα-δεκαπέντε-είκοσι χρόνια θα αντιμετωπιστεί αυτό το διαρθρωτικό πρόβλημα που υπάρχει στο ασφαλιστικό. Είμαι βέβαιος ότι το έχετε και εσείς στη Βουλγαρία. 

- Για να κλείσουμε αυτό τον κύκλο με το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, υπάρχουν διάφορα σενάρια, και ένα από αυτά είναι η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Πόσο πιθανό είναι, κατά τη γνώμη σας, να γίνει αυτό;  

- Εγώ νομίζω ότι πρέπει να το δουν οι τηλεθεατές σας σαν ένα θέμα χρόνου. Η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα γίνει. Αν θα γίνει σε ένα χρόνο, ή σε δύο χρόνια, ή σε τρία χρόνια, αυτό είναι θέμα να αποφασιστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και σε συνεργασία βέβαια με την ελληνική κυβέρνηση. Η αναδιάρθρωση μπορεί να περιοριστεί μόνο στην επιμήκυνση του χρόνου ωρίμανσης του χρέους, δηλαδή εάν, ας πούμε, ο μέσος χρόνος του ελληνικού χρέους είναι 10 χρόνια, μπορεί να αποφασιστεί να γίνει…η αναδιάρθρωση να επιμηκύνει τις ημερομηνίες λήξης των ομολογιών και να το πάνε…ο μέσος χρόνος να γίνει 20 χρόνια, 25 χρόνια. Αυτός θα ήταν ο λιγότερο επώδυνος τρόπος αναδιάρθρωσης. Νομίζω όμως, ότι αυτό το θέμα σίγουρα θα πρέπει να έχει περάσει και από το μυαλό των σχεδιαστών της ευρωπαϊκής πολιτικής στο θέμα αυτό. Αλλά ίσως τα γεγονότα να τους έχουμε προλάβει, και να μην έχουν μπορέσει μέχρι τώρα να του δώσουν εκείνη την προτεραιότητα που χρειάζεται. Αλλά η εντύπωσή μου είναι ότι σε κάποια χρονική στιγμή, είτε με τη μια μορφή, έιτε με την άλλη, μια αναδιάρθρωση θα γίνει. Αυτό το οποίο εγώ εκτιμώ όμως, είναι ότι ενδέχεται  με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μην υπάρξει αναδιάρθρωση με τη μορφή της απώλειας κεφαλαίου εκ μέρους των πιστούχων, εκ μέρους των οργανισμών και των ατόμων που κρατούν τις ελληνικές ομολογίες. Η αναδιάρθρωση ενδεχομένως να γίνει με την πρωτοβουλία της Ε. Έ., οπότε δε θα χρειαστεί νομίζω να χαθούν χρήματα από την πλευρά των πιστούχων.         

- Μάλιστα. Εκτός από το δημόσιο χρέος η ελληνική οικονομία έχει κι ένα άλλο πρόβλημα το οποίο λέγεται ανταγωνιστικότητα. Πώς, κατά τη γνώμη σας, θα μπορέσει η ελληνική οικονομία να γίνει ξανά ανταγωνιστική στις διεθνείς αγορές;