Galery

1

Η ανάπτυξη του Τρίτου Βουλγαρικού Κράτους μετά από την Απελευθέρωση το 1878 είναι αφιερωμένη στην ιστορία του Πριγκιπάτου Βουλγαρίας και της Ανατολικής Ρωμυλίας και στους αγώνες για την ενοποίηση του έθνους. Ένα μεγάλο μέρος της έκθεσης περιλαμβάνει τους πολιτικούς και τα δημόσια πρόσωπα που συμμετείχαν στην αποκατάσταση και την ανάπτυξη της Βουλγαρίας, οι οποίοι ωστόσο παρουσιάζονται κυρίως με προσωπικά τους αντικείμενα και με σχετικά λίγα βιογραφικά στοιχεία.

Φαίνεται σαν να βρέθηκαν στις βιτρίνες του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου μόνο επειδή τιμήθηκαν με μεγάλο αριθμό βραβείων για κάποια άγνωστη δραστηριότητα.

Στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο η περίοδος μετά από την Απελευθέρωση της Βουλγαρίας έχει παρουσιαστεί μέχρι το 1944, όταν καθιερώθηκε το απολυταρχικό καθεστώς των κομμουνιστών. Η ιστορία του κράτους από τότε μέχρι το 1989 (όταν έπεσε το κομμουνιστικό καθεστώς) έχει μαζευθεί σε μια μικρή βιτρίνα και αποτελεί μια σημαία από την περίοδο εκείνη και σύντομες πληροφορίες για την κομμουνιστική εξουσία. Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αγνοείται η περίοδος των 500 ετών του τουρκικού ζυγού και οι συνέπειές του για το βουλγαρικό έθνος, έτσι και στην έκθεση αυτή λείπει η ιστορία των 45 ετών καταπιεστικού κομμουνιστικού καθεστώτος.

Είναι σαν να μην έχουν συμβεί αυτά τα περίπου 50 χρόνια, σαν να μην έχουν χάσει τη ζωή τους χιλιάδες αθώοι απλοί πολίτες λόγω της καταπιεστικής ισχύος του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Επομένως δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν Βούλγαροι οι οποίοι νιώθουν νοσταλγία για το κομμουνιστικό κόμμα και τη σοσιαλιστική Βουλγαρία. Αφού το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο δεν μπορεί να θυμίσει την σκοτεινή πλευρά του παρελθόντος του βουλαρικού λαού, τι νόημα έχει να του θυμίζει την λάμψη και την αξία της ιστορίας του; Σε τελευταία ανάλυση η αυταπάτη αυτή μένει μόνο για τους πιο πιστούς πατριώτες στη Βουλγαρία.

Όταν ο Παΐσιος Χιλανδαρινός έγραφε την «Σλαβοβουλγαρική Ιστορία» του τον 18^ο αιώνα και διηγούνταν την ιστορία του βουλγαρικού λαού, προσπαθούσε να ξυπνήσει την εθνική συνείδηση των Βουλγάρων και να τους πείσει ότι από ιστορικής άποψης έχουν αρκετούς λόγους εθνικής  αυτοπεποίθησης και υπερηφάνειας. Στις μέρες μας, όταν καταπολεμούμε την οικονομική και πολιτική κρίση στο βουλγαρκό κράτος, το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο πρέπει να παίζει το ρόλο του σύγχρονου Παΐσιου και να μας θυμίζει τόσο την ακμή, όσο και την παρακμή της Βουλγαρίας, ώστε να μην χάνουμε την πίστη μας σε ένα καλύτερο αύριο.