Galery

1

- Το μοντέλο αλλαγής των ρόλων Πούτιν-Μεντβέντεφ φαίνεται να είναι εφαρμόσιμο και στην Τουρκία. Και μπορεί να μην συμβεί μόνο αν ο Ερντογάν αναδείξει άλλο πολιτικό και όχι τον Γκιουλ. Ή σε περίπτωση που ο Γκιουλ υποβάλει την υποψηφιότητά του στις προεδρικές εκλογές και σταθεί εναντίον του Ερντογάν ως ο μεγαλύτερος αντίπαλός του, κάτι που οι σοβαροί αναλυτές αποκλείουν, διότι μέχρι στιγμής ο Γκιουλ ήταν πάντα στο ρόλο του δεύτερου ανθρώπου στο κόμμα. Ήταν πρώτα πρωθυπουργός όταν ο Ερντογάν είχε πολιτική απαγόρευση, 6 μήνες αργότερα όμως όταν εξαφανίστηκαν τα εμπόδια και ο Ερντογάν έγινε βουλευτής, ο Γκιουλ χωρίς κανένα δισταγμό άφησε τη θέση του πρωθυπουργού στον φυσικό ηγέτη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και έγινε υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης. Αργότερα αμέσως πριν από τις προεδρικές εκλογές το 2007 έγινε άλλη μια αλλαγή. Τότε εκατομμύρια Τούρκοι πολίτες που υποστήριζαν το κοσμικό μέλλον της Τουρκίας, βγήκαν στους δρόμους των μεγάλων πόλεων για να πουν με τις ειρηνικές διαδηλώσεις τους «όχι» στον Ερντογάν ο οποίος ακόμη τότε είχε φιλοδοξίες να γίνει αρχηγός τους κράτους. Αντί για τον εαυτό του όμως ο Ερντογάν έστειλε στην ποθούμενη θέση τον πιστό και στενό συνεργάτη του Αμπντουλάχ Γκιουλ, τον οποίο έλεγε αδελφό του. Έτσι για πρώτη φορά στο προπύργιο του κεμαλισμού μπήκε ένας αρχηγός του κράτους με ισλαμιστικές ρίζες και μια Πρώτη κυρία με μαντίλα, ένα συμβάν άνευ προηγουμένου στην πολιτική ιστορία του κράτους. Και εκείνη την περίοδο αυτό από μόνο του αποτελούσε ανάθεμα για τους στρατιωτικούς οι οποίοι στην αρχή μποϊκοτάριζαν την εκλογή του Γκιουλ στις κρατικές δεξιώσεις. Λίγες εβδομάδες πριν, στις 12 Απριλίου του 2007 ο τότε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του τουρκικού στρατού Γιασάρ Μπουγιούκανιτ δημοσίευσε ένα μνημόνιο σε ύφος τελεσίγραφου, που αργότερα χαρακτηρίστηκε μεταμοντέρνο ή ηλεκτρονικό πραξικόπημα. Στο μήνυμα αναφερόταν το εξής: „Ελπίζουμε οι βουλευτές στη Βουλή να εκλέξουν Πρόεδρο ο οποίος είναι πιστός στις βασικές αξίες της Δημοκρατίας, στην ενιαία ουσία της και στους κανόνες του κοσμικού και του δημοκρατικού κράτους”. Μετά από το δεύτερο εκλογικό θρίαμβο του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης οι διοργανωτές αυτών των δημοκρατικών συγκεντρώσεων, ανάμεσα στους οποίους ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι, πρυτάνεις, πολιτικοί, βουλευτές, στρατηγοί εν αποστρατεία και πολλοί διαννοούμενοι και δημόσια πρόσωπα (όπως και ο μακαρθισμός στις ΗΠΑ, γνωστός ως «κυνήγι κομμουνιστικών μαγισσών») βρέθηκαν κατηγορούμενοι στις υποθέσεις Εργκενεκόν και Βαρυοπούλα και καταδικάστηκαν χωρίς να έχει αποδειχθεί η ενοχή τους σε πολλά χρόνια κάθειρξης στη φυλακή του Σιλιβρί, ως συμμετέχοντες σε υποτιθέμενη συνωμοσία ο στόχος της οποίας ήταν η ανατροπή της φιλοϊσλαμιστικής κυβέρνησης. Τα συνθήματα στα πανό του πλήθους των πολλών χιλιάδων στις πλατείες της Άγκυρας, της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης και άλλων πόλεων της χώρας ήταν: „Ούτε ΗΠΑ, ούτε ΕΕ, ανεξάρτητη Τουρκία”, „Ούτε σαρία, ούτε πραξικόπημα, ανεξάρτητη Τουρκία”, „Είμαστε στρατιώτες του Ατατούρκ”, „Η Τουρκία είναι κοσμικό κράτος, και τέτοιο θα παραμείνει”. Πάντα έκανε εντύπωση το ότι μετά από κάθε εκλογική νίκη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στις περίφημες μετεκλογικές ομιλίες του Ερντογάν από το μπαλκόνι του κεντρικού γραφείου του κόμματος στην Άγκυρα δίπλα του στεκόταν και ο Πρόεδρος Γκιουλ, και τους συνόδευαν οι δύο σύζυγοί τους Εμινέ Ερντογάν και Χαϊρουνίσα Γκιουλ φορώντας μαντίλες. Πράγμα το οποίο οι Κεμαλιστές πάντα ερμήνευαν ως ανοιχτό μήνυμα της καινούργιας κρατικής ελίτ, ως σύμβολο της ρεβάνς τους απέναντι στον ατατουρκισμό και της νίκης του πολιτικού ισλάμ στην Τουρκία. Επομένως κατά τη γνώμη μου αντιπαράθεση για τη θέση του Προέδρου μεταξύ των δύο πιστών συνεργατών μάλλον δε θα υπάρξει.

- Στην Τουρκία μένουν και πολλοί Βούλγαροι πολίτες για τους οποίους συνήθως λένε ότι είναι μια συμπαγής ομάδα, που σε όλες τις εκλογές πάντα ψηφίζει το Κίνημα Δικαιωμάτων και Ελευθεριών της τουρκικής μειονότητας στη Βουλγαρία. Έτσι είναι στ’ αλήθεια;Υπάρχουν διαφορετικές διαθέσεις ανάμεσα στους Βούλγαρους στην Τουρκία, ή εξακολουθούν να ταυτίζονται πολιτικά με το Κίνημα Δικαιωμάτων και Ελευθεριών;

- Υποτίθεται ότι στην Τουρκία έχουν δικαίωμα ψήφου πάνω από 150.000 άτομα με διπλή υπηκοότητα – βουλγαρική και τουρκική. Οι πολίτες αυτοί ψηφίζουν παραδοσιακά το Κίνημα Δικαιωμάτων και Ελευθεριών, το έχουν αποδείξει σε όλες τις εκλογές μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένων και των τελευταίων. Το κόμμα του Κορμάν Ισμαήλοφ δεν έλαβε την αναμενόμενη υποστήριξη των συμπολιτών τους στην Τουρκία, που αποτελεί εύγλωττη απόδειξη για την σταθερή ενοποιημένη υποστήριξη του Κινήματος του Αχμέντ Ντογκάν, άσχετα αν σήμερα επικεφαλής του είναι ο Λιουτβί Μεστάν. Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης υποστήριξε το Κόμμα του Κορμάν Ισμαήλοφ, ενώ το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα της αντιπολίτευσης υποστήριξε το Κίνημα Δικαιωμάτων και Ελευθεριών. Από την άλλη όλα αυτά δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Βουλγάρων πολιτών στην Τουρκία, που έχουν διπλή υπηκοότητα, υποστηρίζουν το όραμα του Ατατούρκ και τον κοσμικό χαρακτήρα της χώρας. Ενώ το πολιτικό ισλάμ κερδίζει έδαφος ανάμεσα στους πολίτες αυτούς κυρίως στην περιφέρεια της Κωνσταντινούπολης, αλλά δεν έχει πολλούς υποστηρικτές στις περιοχές του Αιγαίου, της Θάλασσας του Μαρμαρά και την Θράκη. Εξαίρεση αποτελούν οι κάτοικοι της Μπούρσας, για τους οποίους μπορούμε να πούμε ότι είναι διχασμένοι ανάμεσα στο κυβερνών κόμμα και την αντιπολίτευση, οι περισσότεροι όμως ψηφίζουν το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.