Galery

3

2

1

Ενώ σήμερα τι γίνεται; Το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε από την Ιταλία, η Βουλγαρία συνήθως μιμείται τα αρνητικά βήματα κάποιων χωρών σε διάφορους τομείς, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Γιατί όμως το επάγγελμα απαξιώνεται; Διότι εμφανίζονται κάποιοι που μια ωραία μέρα ξυπνούν και λένε «εγώ θα γίνω ηθοποιός και ο τάδε θα με βολέψει». Αυτός ο τάδε είναι διευθυντής κάποιας τηλεόρασης, σπουδαίο πρόσωπο, πολιτικός. Ύστερα έφτασαν σε σημείο που δεν τους ικανμοποιούσε το επάγγελμα του ηθοποιού και άρχισαν να λένε «θέλω να γίνω υπουργός», επειδή έτσι έχουν τα πράγματα. Βλέπουν τι γίνεται. Ειδικά βαριά είναι η στιγμή αυτή για τον πολιτισμό. Και αυτό με απογοητεύει.

Εμείς στην ουσία ελπίζαμε πως αυτή η δεξιά κυβέρνηση θα καταφέρει να διευθύνει καλά τον πολιτισμό, απεδείχθη όμως πως έχουν άλλες προτεραιότητες. Και αυτό είναι κακό, διότι ο πολιτισμός και οι άνθρωποι που εργάζονται στον τομέα αυτό είναι άνθρωποι που εκπροσωπούν τη χώρα. Αυτό ισχύει και για την Ιταλία και για την Βουλγαρία. Εκτός τούτου, η τρομερή κατάσταση στην οποία βλέπειες πως μητέρες πηγαίνουν τις 14χρονες-15χρονες κόρες του και τις σπρώχνουν στα χέρια των σπουδαίων ατόμων από τους οποίους εξαρτάται…αυτό είναι φρικτό, υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις, αλλά δε θέλω να αναφέρω ονόματα.

Η Άνα-Μαρία Πετρόβα στον κινηματογράφο:

Όλα αυτά τα χρόνια σου έλειψε το μπαλέτο; Ήθελες κάποτε να γυρίσεις στον χορό;

Ναι, εδώ και έξι χρόνια δεν κάν τίποτα, ούτε διδάσκω. Έχω σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να χορεύω, διότι μετά με παρέσυρε το κύμα του κινηματογράφου, της παραγωγής και της τηλεόρασης. Και από το 1989 ως ανταποκρίτρια της Βουλγαρικής Κρατικής Τηλεόρασης στη Ρώμη για μια εκπομπή, άρχισα να ασχολούμαι και με τη δημοσιογραφία, ειδικεύθηκα και συνέχισα να εργάζομαι στην Ιταλία ως ειδησεογράφος. Θέλω να πω ότι είχα σταματήσει εδώ και πολύ καιρό το μπαλέτο. Ταυτόχρονα όμως, επειδή είχα τελειώσει παιδαγωγική μπαλέτου και χορογραφία, ασχολούμουν με διδασκαλία και στη Βουλγαρία, και στην Ιταλία, στην Πάρμα, τη Ρώμη. Ανέβαζα και παραστάσεις. Έκανα μερικές παραστάσεις μπαλέτου και για την Βουλγαρική τηλεόραση.

Εντωμεταξύ ολοκλήρωσα μαθήματα τεχνικής τζαζ με δύο Αμερικανούς καθηγητές. Είχα την ευκαιρία να πάω και για ένα μήνα στο «Μπαλέτο Μπεζάρ» της Λωζάνης, ενώ ζούσε βέβαια και ο μεγάλος Μορίς Μπεζάρ. Ύστερα δίδασκα κι εγώ αυτή τη τεχνική τζαζ. Το 2000-2001 έκανα πρακτικές ασκήσεις στο Ωδείο της Σόφιας, στη Σχολή Μπαλέτου για τεχνική τζαζ, επομένως μέχρι πρόσφατα ασχολούμουν με το μπαλέτο, αυτή τη στιγμή όμως αρχίζει και μου λείπει. Πριν λίγο καιρό συναντήθηκα στη Σόφια με την διευθύντρια του χορογραφικού σχολείου, που σήμερα είναι Εθνικό Σχολείο Χορού και περιλαμβάνει και τους παραδοσιακούς χορούς, που εμείς επίσης μαθαίναμε. Και αυτό ακριβώς της είπα „Νιώθω ήδη μια ισχυρή νοσταλγία, πρέπει να αρχίσω και πάλι.” Εκείνη μου είπε „σκέψου το καλά, διότι μετά δεν υπάρχει επιστροφή”. Ίσως θα αρχίσω πάλι να ασχολούμαι με τον χορό, επειδή αυτό σου μένει, είναι όλη σου τη ζωή. Έχω ξεκινήσει σε ηλικία 8 ετών, και ιδιαίτερα όταν εκπαιδεύεσαι επαγγελματικά, μετατρέπεται σε υπόστασή σου. Και απλώς μου λείπει, εγώ βέβαια, ασχολούμαι και μόνη μου, αλλά είναι άλλο πράγμα όταν έχεις το κίνητρο να ετοιμαστείς για να μεταφέρεις τις γνώσεις σου στους άλλους. Πρέπει να ομολογήσω πως είμαι καλή σ’ αυτό το επάγγελμα, και μου άρεσε, αλλά πρέπει να βρω καιρό. Υποθέτω πως υπάρχουν στιγμές στη ζωή όταν έχουμε μια προτεραιότητα, μετά έρχεται η άλλη…

Όλοι μας θυμόμαστε τη σειρά συνεντεύξεων που έκανες με τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου πολιτισμού. Τι σε προσέλκυσε στη δημοσιογραφία;

Ειδικά η τηλεοπτική δημοσιογραφία, επειδή βυθίστηκα πολύ νέα σ’ αυτήν, και μου άρεσε ακριβώς αυτή η άμεση επαφή με τους ανθρώπους που βρίσκονταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Тότε έκανα πολλές συνεντεύξεις για την πρωινή εκπομπή του Σαββάτου της Κρατικής τηλεόρασης «Καλημέρα». Υπήρχε ένα τμήμα «Σε κοντινό πλάνο», όπου παρουσιάζαμε διάσημους ανθρώπους, προσωπικότητες από όλες τις εθνικότητες που βρίσκονταν στην ιταλική πρωτεύουσα. Ύστερα συνεργαζόμουν και με διάφορες εφημερίδες στην Ιταλία και την Βουλγαρία, για μένα όμως παρέμεινε πιο ελκυστική η επαφή με τα εικονικά εκφραστικά μέσα. Στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο πρέπει να ελέγχεις πάρα πολλά πράγματα. Πρέπει να ελέγχεις την απόσταση στην οποία βρίσκεσαι από τον συνομιλητή σου, το πώς κρατάς το μικρόφωνο, πώς του το δίνεις, πού είναι η κάμερα αυτή τη στιγμή, ώστε να μην βρεθεί πίσω από την πλάτη σου ή να φαίνεται πώς δεν έχεις καθίσει σωστά. Με λίγα λόγια πρέπει να προσέχεις πάρα πολλά πράγματα, και οι αντιδράσεις σου πρέπει να είναι πολύ γρήγορες ανάμεσα σε εκείνους που είναι υπεύθυνοι για τη σκηνοθεσία και αυτό που πρέπει εσύ να μεταδώσεις στον άνθρωπο από τον οποίο ενδιαφέρεσαι να πάρεις απάντηση. Πρέπει να προσέχεις και το μήκος των ερωτήσεων, δεν μπορεί να μιλήσεις περισσότερο από εκείνον.

Η δουλειά στην τηλεόραση είναι πιο σύνθετη, πιο δύσκολη, και για το λόγο αυτό πιο ενδιαφέρουσα. Σε μένα τα πράγματα έγιναν με φυσικό τρόπο, επειδή σχετίζονταν με την ανάπτυξή μου πριν και μετά από αυτό. Τελευταία μου αρέσει να κάνω και ντοκιμαντέρ ως παραγωγός και ως σκηνοθέτης, επειδή σχετίζονται και πάλι με την εικονική παρουσίαση της πραγματικότητας.

Και με τον Νικόλα Γκιουζέλεφ πώς ερωτευθήκατε;