«Λέει ψέματα, Γκαβάζ! Εμένα με γνωρίζεις, έτσι δεν είναι; Το παιδί από δω δεν έχει καμία σχέση. Εκείνος εκεί αδειάζει τους περιστερώνες. Άδειασε και τον δικό μου».
«Σε γνωρίζω, Μίχο», μούγκρισε ο Γκαβάζ και γυρίζοντας έριξε διπλό ξύλο στον σπανό. Στο τέλος, του άδειασε τις τσέπες και του πήρε ό,τι λεφτά είχε.
Έτσι γνωρίστηκα με τον Μιχάλη. Φύγαμε μαζί από το παζάρι και στο δρόμο πιάσαμε κουβέντα.
«Μίχο είπες πως σε λένε;» τον ρώτησα κάποια στιγμή.
«Μιχάλη», μου απάντησε εκείνος.
«Τι όνομα είναι αυτό;» απόρησα εγώ. «Μιχαήλ _ το γνωρίζω. Το ίδιο και το Μίσο ή το Μίχο. Αλλά το Μιχάλης...»
«Είναι ελληνικό», μου εξήγησε.
«Πώς έτσι ελληνικό;»
«Είμαι Έλληνας! Αληθινός!» είπε αργά και κοκκίνισε ολόκληρος.
Βρε που να πάρει και να σηκώσει, κάτι τέτοιο δεν το περίμενα. Και αυτός είχε περιστέρια σαν κι εμένα, και αυτός ήταν ξυπόλητος και με μπαλωμένο πουκάμισο σαν κι εμένα, συνομήλικοι ήμασταν, στην κουβέντα ταιριάζαμε, μου φάνηκε θαρραλέος και δυνατός, αλλά τι να το κάνεις που ήταν Έλληνας... Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό ο Σάβτσο και το πόσο πολύ με νευρίαζε κάποτε. Μου ήρθαν στο μυαλό και οι δικοί μου, που είχαν φύγει από την Ελλάδα κυνηγημένοι από Έλληνες. Σε Έλληνα βρήκα να πέσω; Αλλά δε βγάζω λέξη ύστερα από εκείνα τα λόγια του Μιχάλη ότι είναι Έλληνας, το ίδιο κι αυτός, έτσι περπατάμε ο ένας δίπλα στον άλλον σκεφτικοί, προσπαθούμε να μαντέψουμε ο ένας τις σκέψεις του άλλου, μέχρι που φτάσαμε στη διασταύρωση κοντά στο Θρακιώτικο Χάνι.
«Εγώ πάω προς τα δω», είπε ο Μιχάλης και μου ’δειξε με το κεφάλι τον ένα δρόμο. «Λοιπόν, άλλαξες γνώμη;»
«Όχι», του κάνω. «Γιατί ν’ αλλάξω γνώμη;» Με είχε καλέσει να δω τον περιστερώνα του.
«Μου φάνηκε ότι μούτρωσες κάπως, όταν σου είπα πως είμαι Έλληνας.»
Μου το πέταξε κατάμουτρα. Ντράπηκα που με είχε καταλάβει και του είπα ψέματα:
«Κάνεις λάθος! Το ίδιο μου κάνει, είτε είσαι Έλληνας είτε είσαι Αρμένης».
Ο Μιχάλης μού έριξε μια λοξή ματιά _ δεν κατάλαβα αν το έκανε επειδή ήταν δύσπιστος ή από ευγνωμοσύνη, επειδή κι εκείνον τον είχαν προσβάλει διάφοροι τύποι σαν τον Σάβτσο. Και σταματήσαμε να μιλάμε γι’ αυτό. Δεν έπρεπε να ξύνουμε πληγές. Άλλωστε, τι είχαμε να μοιράσουμε εμείς οι δύο;
Ο περιστερώνας του μου πήρε το μυαλό. Φαρμακείο. Τα κουτάκια με το φαγητό τέλεια, το ίδιο και οι ποτίστρες, τα πάντα μπογιατισμένα και πεντακάθαρα. Για τα περιστέρια του καλύτερα να μη μιλήσω! Τον παινεύω κι εκείνος μου διηγείται για το πόσο καιρό παραμόνευε τον σπανό να τον πιάσει στα πράσα. Είχε ορκιστεί να τον εκδικηθεί, γιατί του είχε κλέψει και του ίδιου αρκετά πουλιά. Τον είχε παρακολουθήσει να κλέβει και είχε ειδοποιήσει τον Γκαβάζ. Την άλλη μέρα το πρωί, του είπε ο Γκαβάζ να πάει μπροστά, μέχρι να βρει τον κλέφτη και να του κάνει νόημα. Γι’ αυτό είχε κουβαλήσει κι όλη τη συμμορία του κοντά. «Επικίνδυνος άνθρωπος!» είπα από μέσα μου. Περίμενε, παραφύλαγε και στο τέλος έστησε την παγίδα του... Ενώ εγώ, αν ήξερα ποιος μου είχε κλέψει τα περιστέρια, δε θα κρατιόμουν με τίποτα· θα πήγαινα αμέσως να τον αρπάξω από το λαιμό. Άρχισα να του λέω για τη γιαγιά Άννα.
Ο Μιχάλης χτύπησε τα χέρια του: «Nαι, υπήρχε μια τέτοια πρόληψη». Ύστερα μπήκε στο κλουβί, διάλεξε δυο, το πιο ωραίο ζευγάρι (απ’ αυτά με τις κατσούλες), και μου τα έχωσε στον κόρφο.
«Μην απελπίζεσαι», μου κάνει. «Αυτά τα δύο είναι ότι πρέπει για ζευγάρωμα.»
Έβαλα το χέρι στην τσέπη, να βγάλω λεφτά και να τον πληρώσω, εκείνος δε δεχόταν, εγώ επέμενα, εκείνος συνέχισε να λέει «όχι», γελούσε, και ξαφνικά μου πρότεινε:
«Εντάξει, δώσε μου δυο λέβα. Αυτή είναι η τιμή τους».
Τα δύο λέβα ήταν σχεδόν τσάμπα, αλλά ο Μιχάλης δεν ήθελε να του δώσω περισσότερα.
«Κάποτε θα μου πουλήσεις κι εσύ κάτι για δύο λέβα», μου προτεινε.
Παμπόνηρος άνθρωπος! Φρόντισε και να μου κάνει δώρο και να με υποχρεώσει για το μέλλον. Κι εγώ συμφώνησα. Πήρα τα δύο κατσουλάτα περιστέρια.
RSS
Facebook
Twitter
YouTube
