The Best of GRReporter
flag_bg flag_gr flag_gb

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Η Γεφυρα του Δουνάβη” του Γκεόργκι Μίσεβ

24 Σεπτέμβριος 2015 / 09:09:36  GRReporter
5779 αναγνώσεις

«Κάπου εκεί...»

Ο Τζίμι τους έδωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου.

«Κάντε γρήγορα, έχουμε ώρα.»

Αλλά ο δόκιμος εμφανίστηκε και πάλι και τους κούνησε το χέρι.

«Να έρθει ο γαμπρός! Πρέπει να συμπληρώσουμε τα χαρτιά.»

Ο Νίκι επέστρεψε τα κλειδιά και ακολούθησε τον δόκιμο, όπως ο στρατιώτης τον αξιωματικό του. 

Στο αυτοκίνητο, που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα προς την αντίθετη κατεύθυνση, η Στέλλα πάτησε τον αναπτήρα και άναψε δύο τσιγάρα. Έχωσε ένα ανάμεσα στα χείλη του Τζίμι. Εκείνος της απάντησε μ’ ένα συννεφάκι καπνού κι ένα «Thank you very much».

«Μην τρέχεις τόσο», του είπε εκείνη. «Αν χρειαστεί, θα περιμένουν λίγο.»

«Θέλουμε μόνο δέκα λεπτά.»

«Εγώ δε βιάζομαι!» είπε η Στέλλα.

«Γιατί να βιάζεσαι _ η ζωή είναι μπροστά σου!» γέλασε ο Τζίμι. Η στάχτη απ’ το τσιγάρο του λέρωσε το παντελόνι. Εκείνη τον καθάρισε, αλλά το χέρι της έμεινε στο γόνατό του.

«Τι δυνατός που είσαι! Ήθελα από καιρό να σου βάλω χέρι!»

Εκείνος τράβηξε το πόδι του, παραλίγο να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου, αλλά κατάφερε να το ξαναφέρει στα ίσια του. Κατέβασε ταχύτητα.

«Μήπως τρελάθηκες;»

«Σ’ έχω βάλει στο μάτι, αν θέλεις να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου.»

«Χαζομάρες!»

«Είμαι και χαζή και τρελή.»

«Θα σταματήσω το αυτοκίνητο και θα σε βγάλω έξω.»

«Γιατί δε βγάζεις έξω κάτι άλλο;»

Φάνηκαν τα πρώτα σπίτια του Κενάρ. Ήταν ένα χωριό στη βορινή πλαγιά του Αίμου, χτισμένο κατά μήκος ενός βουνίσιου ρέματος. Στο πάνω μέρος του βρισκόταν η ζώνη με τις βίλες. Η άσφαλτος τελείωνε στην πόρτα της βίλας του Ντιαμάντιεφ. Ήταν μια πόρτα από λακαρισμένο ξύλο δρυ, με μεταλλικά καρφιά. Άνοιγε με ένα συνδυασμό που είχε τοποθετήσει ο Τζίμι για μεγαλύτερη ασφάλεια.

Κατέβηκε και άρχισε να ασχολείται με το συνδυασμό. Ξάφνου, αισθάνθηκε στο δέρμα του σβέρκου του τη θέρμη της Στέλλας. Της είπε με θυμό να επιστρέψει στο αυτοκίνητο, θα έφερνε αυτός τις βέρες, δεν έπρεπε να χάσουν ούτε λεπτό.

«Αν τις βρεις!» είπε εκείνη. «Γιατί μόνο εγώ ξέρω πού είναι!»

«Πού είναι;» ρώτησε χαζά.

«Εκεί που τις έκρυψα, φυσικά.»

Tην κοίταξε προσεκτικά: σκούρες ίριδες, μυτούλα με λεπτά ρουθούνια, στόμα στο σχήμα φράουλας, που έμοιαζε να σε παρακαλάει να το δαγκώσεις. Δέρμα λείο, με μια ελαφρά απόχρωση του καφέ _ μακρινός αντίλαλος κάποιου μελαχρινού προγόνου. Αισθάνθηκε τη μυρωδιά της και το αίμα στους κροτάφους του άρχισε να κινείται με μεγαλύτερη ταχύτητα. Την άφησε να μπει πρώτη. Καθώς ανέβαιναν τη σκάλα προς τον πάνω όροφο, τα χέρια του, σαν από μόνα τους, της σήκωσαν την κοντή φούστα. Τα δάχτυλά του γλίστρησαν πάνω στο καλτσόν της. Εκείνη έβγαλε αυτά που φορούσε με απίστευτη ταχύτητα, προσέχοντας ταυτόχρονα να μην τα τσαλακώσει. Προσεκτική και ψύχραιμη, κατάφερε να τραβήξει τα μάλλινα στρωσίδια από το κρεβάτι, πάνω στο οποίο εκείνος την απίθωσε λαχανιασμένος. Στον ανεμοστρόβιλο που ακολούθησε χάθηκαν όλες οι λεπτομέρειες.

Συνήλθαν λίγο αργότερα. Εκείνος, ακίνητος, πάνω στα μάλλινα στρωσίδια, στράφηκε προς το μέρος της και την κοίταξε, την ώρα που έβγαινε από το μπάνιο: με κινήσεις αλάνθαστες κούμπωσε το σουτιέν της, φόρεσε το κορμάκι, σούρωσε στα δάχτυλά της το αραχνοΰφαντο καλτσόν της και το πέρασε στα πόδια της _ μια τελετουργία που, για να την κάνει ένας άντρας, θα έπρεπε να ξοδέψει πολλαπλάσιο χρόνο.

«Μη με κοιτάς και σήκω να πλυθείς», του είπε εκείνη.

«Άφησα τα τσιγάρα στο αυτοκίνητο», είπε εκείνος, σκεπτόμενος ότι θα μπορούσε να συνεχίσει να την παρατηρεί, αν κρατούσε τσιγάρο στα χέρια του.

«Τώρα δεν καπνίζουμε! Σήκω να συμμαζέψω λίγο το κρεβάτι, γιατί οι άλλοι στο μοναστήρι θα πρέπει να ’χουν αρχίσει να χορεύουν μόνοι τους το χορό του Ησαΐα.»

Ο σχεδόν επαγγελματικός τόνος της φωνής της και οι γεμάτες ακρίβεια κινήσεις της τον είχαν γοητεύσει. Του άρεσε να κοιτάζει το καλοσχηματισμένο της σώμα και τις κοφτές αστραπές των βλεμμάτων της. Υπήρχε ακόμα κάτι το εφηβικό πάνω της, αλλά φαινόταν ότι πολύ σύντομα θα γινόταν μια ενεργητική, κομψή και δυναμική γυναίκα.

«Είσαι φοβερή! Το ήξερα ότι κάποια μέρα θα σε είχα.»

«Το ήξερες... Τα ίδια λέτε όλοι οι άντρες. Αφού πρώτα γίνει ό,τι γίνει. Σαν υστερόγραφο.»

«Με συγκρατούσε η σκέψη του Νίκι. Είναι φιλαράκι.»

«Η φιλία ως χαλινάρι στον αντρικό εγωισμό. Ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση. Μου είναι δύσκολο να το πιστέψω. Αλλά τι να πούμε και για το γυναικείο εγωισμό, που δε χαλιναγωγείται με τίποτε.»

Είχε σπουδάσει Ρητορική στο Πανεπιστήμιο του Βελίκο Τέρνοβο και, παρά το γεγονός ότι τρία χρόνια τώρα δεν μπορούσε να βρει δουλειά πουθενά, θυμόταν με ακρίβεια τα διάφορα κλισέ από τις διαλέξεις που είχε παρακολουθήσει. Αλλά τώρα δεν είχε καιρό για φιλοσοφίες.

«Πήγαινε να πλυθείς! Ο Νίκι δεν έχει δυνατή όσφρηση, αλλά η δικιά σου ξέρει καλά από μυρωδιές...»

Tags: Κλινική στον τρίτο όροφο σειρά μικρή οθόνη
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ!
Το περιεχόμενο του GRReporter φτάνει σε σας δωρεάν 7 ημέρες την εβδομάδα. Δημιουργείται από μια ομάδα επαγγελματιών δημοσιογράφων, μεταφραστών, φωτογράφων, εικονοληπτών, ειδικών λογισμικού, γραφικών σχεδιαστών. Αν σας αρέσει η δουλειά μας και την παρακολουθείτε, σκεφτείτε μήπως θα θέλατε να μας υποστηρίξετε οικονομικά με ποσό που επιθυμείτε.
Subscription
Μπορείτε να μας βοηθήσετε και με εφάπαξ αποστολή οποιουδήποτε ποσού:
blog comments powered by Disqus